Na początku XX wieku, pejzaż Wieliczki wzbogacił się o nowoczesną warzelnię soli, wybudowaną przy szybie św. Kingi. Zakład został uruchomiony w 1913 r. i od tego czasu rozpoczął się nowy etap produkcji czystej soli warzonej. Prócz stosowanej dotychczas techniki strzałowej, czyli za pomocą materiałów wybuchowych, wprowadzono metodę ługowniczą, potocznie zwaną „na mokro”, czyli z użyciem wody. Tę metodę stosowano do 1996 roku, w którym zakończono trwający ponad 7 wieków okres eksploatacji wielickiego złoża solnego.
W wyniku tych prac powstało kilkaset wyrobisk poługowniczych, w skład których wchodzą komory ługownicze, ługownie otworowe czy komory natryskowe. Zwłaszcza te ostatnie cechują się wyjątkowymi walorami widokowymi. Przykładem może być, komora Zaleski na poziomie II wyższym w bliskim sąsiedztwie słynnej kaplicy św. Kingi, czy też komora Boczkowski, wchodząca w część rejonu podziemnego uzdrowiska. Pozostałe tego typu wyrobiska, są rozsiane na różnych poziomach kopalni. W zestawieniu z innymi komorami stanowią pełen obraz stosowanych w przeszłości technik wydobywczych i jako całość wpływają na wyjątkowość tutejszej kopalni.
Ekspozycja „Ługownictwo w wielickiej kopalni soli” stanowi podsumowanie kilkuletniej inwentaryzacji dostępnych wyrobisk w kopalni powstałych w wyniku eksploatacji metodą „mokrą”. Prace prowadzone były wspólnie przez Muzeum Żup Krakowskich Wieliczka i Kopalnię Soli „Wieliczka”, które też wspólnie przygotowały tą wystawę. Efekt tej współpracy można oglądać w Zamku Żupnym w Wieliczce na wystawie od 28.11.2024 do 30.03.2025 r.
Kuratorzy wystawy: Rafał Zadak i Elżbieta Włodarczyk-Żurek
Aranżacja: Aneta Łapczyńska i Robert Sagan
Organizator: Muzeum Żup Krakowskich Wieliczka
Współorganizator: Kopalnia Soli „Wieliczka”
