Ogłoszono program artystyczny nowego sezonu w Teatrze im Juliusza Słowackiego (zdjęcia)

WYSPIAŃSKI WYZWALA
Stanisław Wyspiański ciągle nie ma swojego należytego miejsca w Krakowie. Mimo wielkiego talentu i mocy twórczej nie był w stanie rozwinąć skrzydeł w naszym mieście. Teatr im. Juliusza Słowackiego będzie jego domem. To Wyspiański rozbudził naszą wyobraźnię o skali oddziaływania sztuki teatru. Chcemy przywrócić go poszukiwaniom artystycznym. Dlatego sezon artystyczny rozpoczniemy symbolicznie od pierwszej edycji teatralnego maratonu, pod nazwą WYSPIAŃSKI WYZWALA, który jest planowany na połowę listopada. Do udziału w projekcie zostali zaproszeni: Michał Borczuch, Magdalena Miklasz, Małgorzata Warsicka, Remigiusz Brzyk, Paweł Świątek, Agnieszka Olsten, Małgorzata i Bartosz Szydłowscy, Karol Nepelski, Adam Strug, Marcin Chlanda, Artur Grabowski, Mateusz Pakuła, Jakub Roszkowski, Alicja Patanowska. Ten dwudniowy listopadowy labirynt z Wyspiańskim – dziejący się w przestrzeni budynku głównego i na Scenie Miniatura – miałby być nowym otwarciem dla Teatru im. Słowackiego, próbą przybliżenia, oswojenia, interpretacji i reinterpretacji dzieł Wyspiańskiego, a jednocześnie punktem startowym dla głównych wątków, myśli i problemów, którymi będziemy zajmować się w czasie rozpoczynającej się właśnie kadencji.

DUŻA SCENA
Czołowi polscy reżyserzy. Wyspiański. Duże narracje. Klasyka i dialog z klasyką. Nawiązujemy do najlepszej tradycji tej sceny, gdzie obok teatru dla szerokiej publiczności pojawiał się Wyspiański i inni młodzi wówczas twórcy. Na Dużej Scenie Teatru Słowackiego w sezonie 2016-17 odbędą się trzy premiery. Zaczynamy od koprodukcji z Międzynarodowym Festiwalem Boska Komedia, będzie to prapremiera polska sztuki Plastiki, wybitnego niemieckiego dramaturga Mariusa von Mayenburga. Reżyseruje powracający po latach do Teatru im. Słowackiego, wysoko ceniony, uhonorowany m.in. Nagrodą im. Swinarskiego, Grzegorz Wiśniewski. Nowy rok rozpoczynamy Wyzwoleniem Stanisława Wyspiańskiego w reżyserii Radosława Rychcika. Wyzwolenie uznawane jest za jeden z najważniejszych i jednocześnie najtrudniejszych do wystawienia polskich utworów dramatycznych. To wielki traktat o teatrze, patriotyzmie i poszukiwaniu własnego ja. Bardzo ważna wydaje się dziś – w teraźniejszym kontekście polityczno-społecznym – próba nowego spojrzenia na ten arcydramat, który był pisany przecież specjalnie na Dużą Scenę Teatru im. Słowackiego. Zadania tego podjął się Radosław Rychcik – odważny, przewrotny, ale i bardzo przenikliwie czytający klasykę reżyser młodego pokolenia. Jego przeniesione w świat amerykańskiej popkultury Dziady są jedną z najważniejszych reinterpretacji klasyki, jaka miała miejsce w ostatnich latach na polskich scenach. Jesteśmy przekonani, że Wyzwolenie w jego reżyserii będzie świeże, bezczelne i nowatorskie, ale jednocześnie mądre i głębokie – a więc współbrzmiące z zamierzeniami Wyspiańskiego, który w tym samym miejscu wystawiał prapremierę tego tekstu w 1903 roku. Drugą produkcją na dużej scenie będzie adaptacja powieści (tytuł w trakcie ustaleń) w reżyserii Agnieszki Glińskiej, jednej z najważniejszych polskich reżyserek teatralnych, swoje spektakle realizującej zarówno w oparciu o współczesną literaturę (teksty Iwana Wyrypajewa, czy Doroty Masłowskiej), jak i klasykę (bardzo istotny w jej dorobku – Anton Czechow). Możemy liczyć na rozmach inscenizacyjny, ciekawą, wciągającą i mądrą opowieść oraz wielkie, zapadające na lata w pamięci widzów kreacje aktorskie. Jeszcze w październiku będzie miało miejsce zagrane tylko raz Bardzo tanie przedstawienie z bardzo ważnych powodów zrobione tylko raz. Chyba. Spektakl – hołd dla pracy aktora wyreżyserowany przez Agatę Dudę-Gracz, która w tym teatrze zrobiła swoje pierwsze inscenizacje i tym przedstawieniem symbolicznie wraca do Teatru im. Juliusza Słowackiego.

BUDYNEK TEATRU
Piękny, okazały, imponujący. Każdy turysta przyjeżdżający do Krakowa robi sobie z nim zdjęcie. Budynek ten ma niesamowitą historię, ale kojarzy się zbyt muzealnie, jak zabytek, a nie jak teatr, gdzie kipią myśli, kotłują się idee. Równiutkie klomby przypominają raczej sanatoryjny spacerniak. Będziemy zadawać pytania o to, jak budynek z tak ciążącą i uwznioślającą historią może ożyć w wyobraźni współczesnych mieszkańców Krakowa. Chcemy uruchomić działania instalacyjne, akcje wokół budynku, aby kojarzył się on z ruchem, twórczym fermentem, a nie z pomnikiem. Nie przeszkadza nam, a wręcz jesteśmy dumni, że jest piękny, tak ważny, ale to jest przecież miejsce żywej sztuki, a nie cytat z przeszłości. Autorką jednej z pierwszych akcji artystycznych wokół budynku teatru będzie Alicja Patanowska.

REWITALIZACJA SALONU KRAKOWSKIEGO
Tak, w wielu środowiskach salon krakowski wybrzmiewa ironicznie, w innych to niemal obelga, są też takie, które tym się nie przejmują i dumnie w nim zasiadają. Teatr im. Juliusza Słowackiego był takim salonem, ale już nim nie jest. Dlatego obiecujemy, że ten budynek, będzie żył nie tylko sztuką teatralną, ale i rozmowami, poezją, debatami i muzyką. Będziemy rozmawiać o sprawach bieżących, o filozofii, o sztuce. Cykle debat już od stycznia poprowadzi profesor Piotr Augustyniak. Nie będziemy się bali ani trudnych spraw politycznych, ani wchodzenia w refleksję głębszą bliżej myśli filozoficznej. Tematy będą oświetlać, poszerzać i budować konteksty dla spektakli powstających w teatrze.

MAŁOPOLSKI OGRÓD SZTUKI
To przestrzeń niesforna, eksperymentalna, działająca na styku różnych sztuk, z dużym uwzględnieniem muzyki oraz działań wizualnych. To tutaj widz będzie odnajdywał się w sytuacji wymagającej interaktywności, to tutaj będzie wysoce technologicznie, tanecznie i instalacyjnie. MOS stanie się miejscem rozwoju artystów poszukujących nowego języka dla sztuk performatywnych, miejscem działań impresaryjnych oraz współpracy z wieloma inicjatywami kulturalnymi organizowanymi w Krakowie. Na scenie MOS odbędą się dwie premiery oraz projekt Nowa Muzyka w Nowym Teatrze. Pierwszą premierą tej sceny będzie spektakl Katarakta w reżyserii Dominiki Knapik, niezwykle cenionej choreografki, tancerki oraz aktorki, która w 2015 roku była nominowana do Paszportów Polityki. Katarakta będzie spektaklem ruchowym, inspirowanym słynnym opowiadaniem amerykańskiej pisarki Jane Bowles pod tym samym tytułem. Drugą premierą na scenie MOS będzie spektakl oparty o monumentalne dzieło Hermana Hessego Gra szklanych paciorków w reżyserii Małgorzaty Warsickiej – młodej, obiecującej reżyserki, znanej krakowskiej publiczności chociażby z efektownych i głębokich Dziejów upadków wg. Balzaca, które zrealizowała w Teatrze im. Słowackiego. W ramach projektu Nowa Muzyka w Nowym Teatrze powstaną dwa przedsięwzięcia na pograniczu muzyki i teatru. Zasadą tych projektów jest to, że w pierwszym planie mamy myślenie kompozycją muzyczną i samego kompozytora, potem mamy tekst, a na końcu reżysera, który odpowiada za kształt sceniczny. I tak pierwszym projektem będzie kompozycja Krzysztofa Kaliskiego do opowiadania In dreams begin responsabilities M. Schwartz’a w reżyserii Magdaleny Szpecht – jednej z najciekawszych i najodważniejszych reżyserek młodego pokolenia. Spektakl będzie opowieścią o tym, że wirtualność i przestrzeń wewnętrzna są ze sobą połączone, są jak jin i jang. Drugie z tych przedsięwzięć to Dom dźwięków – projekt Wojciecha Blecharza – jednego z niewielu polskich kompozytorów młodego pokolenia muzyki poważnej znanych na całym świecie. Dom dźwięków to w założeniu mix spektaklu, koncertu i instalacji, w którym nośnikiem opowieści będzie muzyka, aktorzy natomiast będą pełnić rolę wehikułu dźwiękowego.
SCENA MINIATURA
Scena Miniatura to przede wszystkim projekt CDN – Centrum Dramatu Najnowszego. W ramach tego projektu regularnie odbywać się będą czytania performatywne współczesnych polskich i zagranicznych sztuk, które reżyserować będą znakomici, uznani reżyserzy – m.in. Anna Augustynowicz, Paweł Świątek, Remigiusz Brzyk, Maja Kleczewska. CDN to także, a może przede wszystkim, całoroczne warsztaty dramatopisarskie kuratorowane przez Mateusza Pakułę i Jakuba Roszkowskiego. Do współprowadzenia warsztatów zaproszeni zostaną najlepsi polscy prozaicy, poeci i scenarzyści filmowi.

RADZIWIŁŁOWSKA
Tak zwany Lamus. Wydaje nam się, że ta nazwa nosi w sobie coś pejoratywnego i smutnego. W Lamusie zalegają rzeczy komuś już niepotrzebne. A chcielibyśmy, aby treść tej przestrzeni niosła bardzo pozytywne skojarzenia. Po pierwsze większość z nas Radziwiłłowską pamięta jako przebogaty magazyn, to nasze pierwsze spotkanie z magią prawdziwego teatru. Tutaj studenci PWST buszowali szukając rekwizytów, czy kostiumów do swoich egzaminów. Teatr im. Juliusza Słowackiego posiada pracownie, ma wspaniałych fachowców, tapicerów, stolarzy, krawców, których pracę trzeba pokazać. Chcielibyśmy aby tutaj się pojawiła wystawa oraz cykle warsztatów, które przybliżą publiczności teatr jako niezwykle skomplikowany i magiczny organizm. Tutaj będą mogli dowiedzieć się kto stoi, oprócz artystów, za całym tym blaskiem scenicznym, strojami, scenografią, światłami itd.

KONTYNUACJE I POWROTY
Kontynuowany będzie cieszący się dużą popularnością wśród krakowian Salon poezji Anny Dymnej, taneczny Festiwal Kroki oraz cyklicznie spotkania „Przywrócone arcydzieła” poświęcone tematyce filmowej prowadzone przez Łukasza Maciejewskiego. Na Dużą Scenę wróci Opera Rara, współorganizowana przez Capellę Cracoviensis i Krakowskie Biuro Festiwalowe.

PODSUMOWANIE
Traktujemy ten pierwszy rok jako czas małych kroków w stronę wielkiego teatru. Chcemy w nowoczesny sposób wrócić do korzeni, sprawić, żeby Teatr im. Juliusza Słowackiego ponownie stał się centrum tego miasta – podsumowują swoje plany Głuchowski i Szydłowski.

Tomasz Cichocki i materiały prasowe Teatru im Juliusza Słowackiego